zondag 30 juli 2017

St Mawes


Vandaag was het plan nog een laatste kustwandeling te maken bij St-Agnes, maar een uiterst stevige zeebries en een dikke mistlaag (of waren dat lage wolken?), afgewisseld met wat gedruppel, deed ons onze plannen wijzigen. Gelukkig was St Agnes maar twintig minuutjes rijden van ons huisje, dus een planwijziging betekende niet dat de hele dag de letterlijke mist in ging.

Daar besloten we om het stadje aan de overkant van de baai, St Mawes, te bezoeken. Dat konden we combineren met een tuinbezoek. Want nu waren we al zo lang in Zuid-West Engeland, en hadden we nog geen enkele van de zo vele opengestelde tuinen bezocht!



St-Mawes kan je bereiken door ofwel het ganse Fal estuarium en al zijn zijarmen rond te rijden, of je de bijbehorende files bij Truro te vermijden door de King Harry Ferry te nemen. We raakten de wagen kwijt op de centrale parking in St Mawes en wandelden langs alle shops richting het fort aan de mondig van de Fal. Langs de overkant, in Falmouth staat er een tweelingfort, Pendennis castle. Beide bewaakten de toegang tot het estuarium van de Fal rivier.







We lieten St Mawes Castle echter links liggen en stapten omhoog richting Lamorran gardens. Deze tuin is ongeveer twee ha groot en maar een dertig jaar oud. Maar door de uitzonderlijke ligging op een zuidhelling - en door de nabijheid van de zee, vriest het er haast nooit en alles groeit er supersnel. De tuin is Italiaans geïnspireerd en is volledig aangeplant met sub-tropische planten. We waanden ons soms op Madeira, want veel soorten hadden we daar, in de botanische tuinen van Funchal, leren kennen . Doorheen de ganse tuin kronkelen wegjes naar beneden. Hier en daar zijn er doorkijkjes naar de baai, meestal in een prieeltje of vanop een bruggetje.






Lamorran gardens is in één woord samengevat: weelderig. En als je een tweede woord wilt: vol. Iets te vol naar onze zin. In de ganse tuin zijn er maar twee kleine gazonnetjes te vinden, en er mochten wat meer zichten opengelaten zijn op de mooie Fal rivier.



Maar op hete dagen is de tuin heerlijk met al zijn schaduw.  En wij waren blij met de dekking van de bomen en struiken, want halverwege de helling begon het te regenen - en natuurlijk geen regenjasje of paraplu mee ...



Lamorran gardens is een aanrader voor al wie van sub-tropische tuinen houdt. De tuin heeft een indrukwekkende collectie varens, boomvarens en palmen. Verrassend om te aanschouwen hoe goed die soorten het doen in het klimaat van Cornwall!

vrijdag 28 juli 2017

Land's End

De wandeling van Sennen richting het meest westelijke punt van Engeland, een rotspunt met de toepasselijke naam Land's End, leverde weer een reeks ongelooflijk mooie zichten op. We passeerden spectaculaire plekjes, van de meest soortenrijke kustheiden en kustgraslanden en zelfs een totaal uit elkaar geslagen scheepswrak.

Maar laat ik de beelden vooral voor zich spreken.








dinsdag 25 juli 2017

Het hart van de reus

Vandaag zochten we naar het hart van de reus.



Dat is, volgens de legende, te vinden op St-Michael's Mount.  St Michael's Mount is, net als zijn Normandische (en grotere) tegenhanger, alleen te voet te bereiken bij laag water. De geplaveide weg is bij vloed volledig onder water en dan moet je met een bootje naar de overkant.







Je komt aan in een omsloten haventje en van daar begint de klim naar het kasteel.

Maar hoe zit het nu met dat hart?

Cormoran, een verschrikkelijke reus terroriseerde eeuwen terug dit deel van de Engelse kust. Maar hij werd met een list verslagen door de lokale held Jack en die sneed zijn hart uit en smeet het weg.

Het versteende hart - of was het altijd al van steen - kan je bij je klim omhoog naar het kasteel vinden tussen de kasseistenen van het kronkelige pad. Het is zo klein dat men er een bordje bij plaatste.



Hogerop betreedt men het kasteel via een klein deurtje, waar een reus zeker niet door zou kunnen.








 Alhoewel de Engelse Mont St Michel niet zo reusachtig is als de Franse versie, was het toch de moeite om te bezoeken. Het kasteel wordt nog steeds bewoond, maar de eigenaars sloten een overeenkomst af met de National Trust om het toegankelijk te stellen voor het publiek. Dank zij die inkomsten kunnen ze er blijven wonen, want het onderhoud van het kasteel was onbetaalbaar geworden.

Spijtig genoeg is de tuin slechts op twee dagen open, en waren wij er op een verkeerde dag. Dus konden we er maar een glimp van op de kasteelmuren van opvangen.



St-Michaels Mount vond ik alvast de uitstap waard.